Przedsiębiorstwa pragnące wdrożyć technologie Przemysłowego Internetu Rzeczy (IIoT) muszą zmierzyć się z wyzwaniami, jakie wiążą się z problemami komunikacyjnymi pomiędzy systemami IT oraz technologiami operacyjnymi OT.
Jak pokazuje ankieta przeprowadzona przez Genpact Research Institute, 81% dyrektorów wykonawczych uważa, że adaptacja strategii Internetu Rzeczy jest krytyczna z punktu widzenia przyszłości firmy, ale tylko 25% z nich ma już przygotowaną strategię implementacji IIoT. Podczas opracowywania tego typu planów, jednym z największych wyzwań jest włączenie w sieć i skomunikowanie ze sobą wszystkich urządzeń i „rzeczy”. Jednak, aby scalić w jedną całość systemy IT oraz OT, trzeba opracować plan działania i wdrożyć odpowiednie rozwiązania, pozwalające uporać się z czterema głównymi problemami.
1. Połączenie ze sobą rożnych sieci komunikacyjnych
Bardzo często, sieci przemysłowe nie wykorzystują Ethernetu jako fizycznej warstwy komunikacyjnej. Zamiast tego mogą wykorzystywać rożne rozwiązania, od portów szeregowych RS232/485 po modemy i inne opatentowane sposoby komunikacji. Idąc dalej tym tropem, protokoły danych sieci poziomu obiektowego również najczęściej nie są oparte o IP. W rezultacie mamy do czynienia z mieszaniną technologii oraz rozwiązań, dla których na etapie tworzenia nikt nie pomyślał o ich przyszłej integracji i podłączeniu do sieci Internet. W takiej sytuacji firmy muszą opracować odpowiedni plan, by te różne środki komunikacji mogły współpracować jako jedna całość, pozwalając na wdrożenie strategii IIoT.
2. Użycie niestandardowych metod identyfikacji
Inaczej niż w przypadku systemów IT, które wykorzystują adresy IP, w wielu sieciach przemysłowych urządzenia nie wykorzystują żadnego standardowego sposobu do ich jednoznacznej identyfikacji w sieci. Sposoby te różnią się w zależności od dostawcy i typu sieci i mogą, ale nie muszą, posiadać wbudowane mechanizmy wykrywania. By połączyć ze sobą takie urządzenia tak, by efektywnie ze sobą współpracowały jako jedna całość, konieczna jest ekspercka wiedza integratora systemów.
3. Określenie modelu zapytanie-odpowiedź
Sieci przemysłowe często wykorzystują model zapytanie-odpowiedź. Jeśli jakieś urządzenie jest „zainteresowane” pewnymi danymi, które posiada inne urządzenie, łączą się one ze sobą, następnie wysyłane jest zapytanie o pożądane dane i nadawca oczekuje na odpowiedź. Taki schemat sprawdza się w obrębie lokalnej sieci urządzeń, ale nie ma prawa bytu w przypadku łączności z Internetem,
z powodu problemów z bezpieczeństwem i skalowalnością. Dlatego też, systemy IIoT wykorzystują model wysyłania i pobierania danych z Chmury.
4. Krótkoterminowe przechowywanie danych
Nawet w obrębie jednej tylko sieci przemysłowej może być połączonych ze sobą tysiące “rzeczy”, które w sumie mogą tworzyć wiele tysięcy punktów danych. Nie brzmi to strasznie, ale w praktyce wymaga się, by dane były próbkowane z szybkością poniżej milisekundy. W przeszłości, pobrane dane były szybko analizowane, gdy było to konieczne podejmowana była akcja, a następnie dane te były usuwane. Wraz z wprowadzeniem IIoT zrodziła się konieczność krótkoterminowego przechowywania danych, tak by były one dostępne również dla innych urządzeń.
Powyższe kwestie należy mieć na uwadze przy opracowywaniu planu działania i wyboru produktów oraz rozwiązań, dzięki którym systemy IT oraz OT mają razem współpracować. Przemysłowy Internet Rzeczy to olbrzymie możliwości dla każdego przedsiębiorstwa, ale sukces nie jest możliwy bez odpowiedniej strategii. Lepszy dostęp do informacji to podejmowanie lepszych decyzji, na czym zyskuje cała firma.
Autor: Tony Paine, prezes platformy Kepware.
